Vissenkind

Er was eens een koning.
En er was eens een koning. 
Ze zaten in de tuin.
Gezellig, in het zonnetje.

'Wat wil je voor je verjaardag?'
vroeg de koning.
De koning dacht even na.
Hij had alles al.
Toen lachte hij. 'Een kind.'
'Van mij?' vroeg de koning.
'Als dat zou kunnen', zei de koning.
'Maar dat kan niet,' zei de koning.
Hij keek heel verdrietig.

'Maar ik wil het zo graag.'

De koning vraagt voor zijn verjaardag een kind. Van de koning krijgt hij een vis. Dat is even wennen. Maar sprookjes lopen altijd goed af.

Bestel Vissenkind hier

Recensies

Hoe kan je van een visje houden? Katrien Temmerman, 2 mei 2021
Tim Gladdines schreef voor "Vissenkind" er was "Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg", over twee buitenbeentjes van tien en veertien. Daarna volgde een broeierig verhaal over twee broers, "Koning Valentijn".
"Vissenkind" is een bijzonder boek, in blauw- en geeltinten. En soms met een klein beetje meer kleur. Dat komt omdat Astrid Verplancke zich heeft uitgeleefd in haar illustraties voor dit boek.Een koning en een koning die al alles hebben, behalve een zwembad met een glijbaan (wel al drie zonder), willen graag een kindje. Maar dat kan niet. Of toch?
Wanneer de koning jarig is, komt een lakei aanzetten met een kinderwagen. Daarin: een vissenkom met Vissenkind erin. De koning is meteen dol op zijn zoon. Dat het een zoon is, daar is de koning helemaal niet van overtuigd, net als of hij wel van een vis zal kunnen houden. Want Vissenkind is glibberig, en hij moet altijd in het water. Hoe moet dat als hij later koning moet worden?

"Vissenkind" heeft alle kenmerken van een sprookje, helemaal met koningen en koninginnen, die naast de twee koningen wonen. Toch is dit boek zoveel meer.
Het laat zien dat er soms niets te kiezen valt, en dat je toch van een ander kunt houden, ook al is die anders dan jij, of het anders wil doen dan wat je in gedachten had. Er zijn voor de ander komt ook stevig naar voor. Want de koning en de koning wennen aan Vissenkind. Maar hij is zo klein, en de wereld is veel te groot voor hem. Het lukt hem nooit... Ook al krijgt hij thuis alle liefde, en viskommen met glijbaantjes in waar strikken rond zitten. Op een dag, na een tijd waarin zomers en winters kwamen en gingen, kan Vissenkind praten. En dan komt de tijd voor de koningen om hun zoon los te laten. Hij is groot gegroeid, en past al lang niet meer in zijn vissenkom. De koningen twijfelen opnieuw. Zal het hun zoon lukken, in de grote wereld?
Nadat ze hun zoon naar de rivier hebben gebracht, gaat er een jaar voorbij, dat wel een eeuw lijkt te duren. Een tijd waarin de koningen erg hun best doen om Vissenkind niet te missen. Maar de rivier stroomt naar de horizon, en de horizon is wijd weg. Vissenkind komt nooit meer terug, daar zijn de koning en de koning heel zeker van. De koning zegt het met een stem die wilde huilen. De koning vindt dan weer dat hij dat niet mag zeggen, met een stem die niet wil huilen. Om elkaar tot steun te zijn, komt deze prachtige dialoog tot stand. Het is mee de kracht van dit boek dat op die manier zelfs poëzie kan zijn:

"Toen pakte de koning zijn hand en zei: 'Misschien is missen ook een fijn gevoel' 'Wat!?' riep de koning en hij trok zijn hand weer los. 'Hoe kun je zo harteloos zijn! Missen is verschrikkelijk. Ik ben zo verdrietig.'
De koning omhelsde de koning.
'Missen betekent dat je heel erg van iemand houdt. Dat is toch een fijn gevoel?' "
"Dagen, weken, maanden. Het missen duurde vreselijk lang. De tijd deed pijn"
De begeleidende prent toont in een cirkelvorm in het blauw de koning en de koning, en grote handen die omhelzen. De illustraties vormen een verlichting (voor de tekst of voor de koningen die hun Vissenkind zo missen?), maar zorgen er ook voor dat "Vissenkind" nooit té zwaar op de hand is.

En na een paar jaar is Vissenkind terug. Met Els. Een visserskind. Ze heeft Vissenkind opgevist. En ze willen trouwen. Dat vinden de koning en de koning maar niets. Waarom kan hun Vissenkind niet met een goudvis trouwen? Waarom wil hij met een els trouwen? "Ik ben geen els, ik heet Els", is de repliek van Els. Maar Els is drie keer groter dan Vissenkind. En een meisje. Na rijp beraad strijkt de koning over zijn hart, en geeft hij toe, want de koning en de koning, die passen toch ook? Al deze elementen maken dat ik van "Vissenkind" nog net niet van mijn stoel donder. Om zoveel rijkdom in één prentenboek te stoppen, zonder dat het overdadig wordt of aanvoelt. Dit boek is een ode aan anders zijn. En aan aanvaarden dat je soms niks te kiezen hebt, dat het leven niet zomaar kan worden uitgestippeld, maar je het op je bord krijgt, en ermee moet dealen.

Voor wie dit boek bedoeld is? Voor iedereen die het wil lezen. ik betwijfel of een kind van zes of zelfs vijf jaar, de leeftijd die het boek aanbeveelt om voorgelezen te worden, veel aan het verhaal als geheel, zal hebben. Zelf lezen vanaf acht jaar zie ik eerder wel gebeuren. Hoewel ik de laatste ben om een kind van vijf, als die het boek uit de boekenkast haalt, te zeggen dat ik het niet zal voorlezen, uiteraard. Je weet maar nooit. Of "over het hart strijken" zal opgepikt worden? Het missen en hoe poëtisch dit omschreven wordt? Eerst maar een voorgesprekje doen met kinderen, alvorens aan deze parel te beginnen. Die verdient dat namelijk, om volledig opgepikt te worden. Maar misschien kun je met een jong kind wel al samen eerst naar de prenten kijken.

Recensie van Lindsy Desmet - Pluizer, April 2020
“Er was eens een koning en een koning”. Met deze zin start het sprookje ‘Vissenkind’. Koning en koning zien elkaar graag. De koning wil graag een kind voor zijn verjaardag van de koning. Alleen kan dat niet. Dus besluit koning voor de verjaardag van koning een vissenkind te kopen. Wanneer de koning zijn vissenkind krijgt, vindt hij het allesbehalve op een kind lijken, maar op een doodgewone vis. Bovendien vindt hij de vis veel te klein voor de grote wereld. Laat staan dat de vis ooit koning zou kunnen worden. Toch blijven de koningen het vissenkind knuffelen. Op een dag begint de vis te praten: zijn eerste woordjes zijn ‘papa’ en ‘papa’. En vanaf dat moment groeit een onomkeerbare vaderliefde voor hun kind. Het vissenkind groeit en groeit en zoals dat met kinderen gebeurt, zwemmen ze uiteindelijk het huis uit. Vissenkind gaat op zoek naar de liefde, de wijde rivier in, waar hij de liefde van zijn leven vindt.

Dit meesterwerk is een knap staaltje humor, met een sterk verhaal en levendige dialogen. Zowel auteur Tim Gladdines, illustrator Astrid Verplancke en vormgever Dries Desseyn verdienen alle lof. Koningen als gewone mensen en vissen als echte kinderen overgoten met een saus literair talent.
Met andere woorden: een topper van formaat.
De kleuren blauw en geel rijgen de tekst en illustraties aan elkaar, waardoor het boek één geheel vormt.
De illustraties zijn ruw ingekleurd en de penseelstreken zijn nauwkeurig aangebracht. Boeiende uitvergrotingen zorgen ervoor dat elke bladzijde een eigen uniek perspectief krijgt.
Dat liefde in alle vormen en maten bestaat, is in het boek mooi weergeven. Het opgroeien van vissenkind is herkenbaar: eerst blijven ze klein, daarna krijgen ze een groeispurt, beginnen ze te praten en voor je het weet zijn ze het huis uit. Maar wat altijd blijft is de onvoorwaardelijke liefde.

Dit boek is een absolute aanrader voor jong en oud, om alleen te lezen of samen in de klas. Voor wie houdt van verhalen met een kwinkslag, voor wie graag buiten de lijntjes kleurt, voor wie houdt van koningen en vissen of voor wie houdt van kunst en literaire hoogvliegers.

Recensie van Toin Duijx (Biblion), Maart 2020
Koning en koning zitten in de tuin, in het zonnetje, en de ene koning vraagt wat de andere koning voor zijn verjaardag wil hebben. Deze zou het liefst een kind hebben, maar dat is een beetje moeilijk. Wel krijgt hij een visje cadeau (dat van de buren koningin en koningin komt), een visje dat zij koesteren als een kind en al snel opgroeit tot een grote vis die op een dag de wereld wil gaan ontdekken en ook op zoek wil naar een geliefde. Bijzonder verhaal dat sprookjesachtig begint met "Er was eens een koning…'. Op heel liefdevolle wijze, in een beeldende literaire taal met subtiele humor, wordt over de relatie tussen de twee koningen en hun kinderwens gesproken. En over de band van ouders met een kind, zelfs als het een visserskind is. Goed invoelbaar wordt beschreven dat er ook een moment komt dat het kind zijn of haar ouders verlaat en de wereld in trekt en je het kind moet loslaten.
De Vlaamse kunstenares Astrid Verplancke maakte eigenzinnige en poëtische grafische illustraties in blauw en geel bij het verhaal van Tim Gladdines, van o.a. 'Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg'*. Een modern sprookje voor alle leeftijden rond een serieus en eigentijds thema. Voorlezen vanaf ca. 5 jaar, zelf lezen vanaf ca. 7 jaar.

Recensie van Meer dan Gewenst, Maart 2020
Een bijzonder verhaal dat sprookjesachtig begint met “Er was eens een koning…’. Op heel liefdevolle wijze, in een beeldende literaire taal met subtiele humor, wordt over de relatie tussen de twee koningen en hun kinderwens gesproken. En over de band van ouders met een kind, zelfs als het een visserskind is. Goed invoelbaar wordt beschreven dat er ook een moment komt dat het kind zijn of haar ouders verlaat en de wereld in trekt en je het kind moet loslaten. De Vlaamse kunstenares Astrid Verplancke maakte eigenzinnige en poëtische grafische illustraties in blauw en geel bij het verhaal van Tim Gladdines, van o.a. ‘Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg’*. Een modern sprookje voor alle leeftijden rond een serieus en eigentijds thema. Voorlezen vanaf ca. 5 jaar, zelf lezen vanaf ca. 7 jaar.

Recensie van Marlous Flier, Maart 2020, Een ruimdenkend sprookje
(Klik op de afbeelding om te vergroten)

Recensie van Pluizuit, Eric Vanthillo, Januari 2020
Er was eens een koning en een koning. Zij leefden gelukkig samen. Toen de koning jarig was, wilde de koning hem een cadeau geven. Maar wat?
De koning wilde een kind van de koning. Maar dat ging zo maar niet.
De koningin en de koningin, hun buren, wisten er wel raad op.
Een vissenkind zou het worden.
Het vissenkind groeide op en de liefde ook, dag na dag. Tot het vissenkind groot was en de wereld naar hem lonkte…

Tim Gladdines schreef een verrassend, hedendaags sprookje over liefde en ouderschap, over liefde geven en over loslaten, over opgroeien en over je eigen weg gaan. En over zoveel meer. In een licht afstandelijke schrijfstijl componeert hij een verhaal dat je helemaal in de ban houdt. Het ontwikkelt zich gestaag; hij neemt de tijd om de zaken in detail te bespreken, waardoor je als lezer in het verhaal gezogen wordt. Tegelijkertijd maakt hij tijdsprongen die het verhaal een goed ritme meegeven. Zo boeit hij jonge lezers maar even goed volwassenen en nog jongere kinderen die voorgelezen worden. Want als voorleesverhaal in episodes is dit eveneens perfect. Ook knap hoe de auteur speelt met genderrollen zonder dat het belerend of nadrukkelijk wordt.

Astrid Verplancke geeft dit innemende verhaal de beelden die het verdient. Zij schildert, tekent en componeert prenten in verschillende stijlen die elkaar perfect aanvullen. Humor, beleving en sfeer gaan daarbij hand in hand. Zij tekent met speelse lijnen uit de losse pols en schildert met ruwe borstelstreken prenten die je verbeelding aanwakkeren. Verrassende perspectieven en uitvergrotingen maken duidelijk dat er meer te zien is dan er staat. Ook mooi hoe zij eenvoud bewaart in de kleuren: blauw en geel op wit. Niets meer, niets minder, netjes in balans.

Dries Desseyn giet dit alles in de juiste vorm, zodat het gehele boek oogt als een hebbeding dat je niet wil missen. Als een pakkend geheel waarbij tekst en illustraties elkaar aanvullen en versterken.

Daarom een terechte aanrader!